Czynników będących bezpośrednim zagrożeniem dla szczeniąt jest wiele. Obok szeroko rozumianych przyczyn niezakaźnych, ogromną część stanowią te wywoływane przez choroby zakaźne. Jedną z najgroźniejszych, powodującą dużą liczbę zgonów, jest bez wątpienia parwowiroza. Jej ostry przebieg idzie niestety w parze z popularnością, dlatego jest to tak istotna jednostka chorobowa.

Odpowiedzialny za problem parwowirus, namnaża się w komórkach nabłonka jelita cienkiego zarażonych zwierząt i razem z kałem jest obficie siany do środowiska. Szczególnie istotną sprawą, decydującą również o silnej zjadliwości wirusa, jest jego ogromna odporność na czynniki środowiskowe oraz dezynfekcyjne, co decyduje o bardzo dużej przeżywalności patogenu i jego trudnym niszczeniu przez standardowe środki chemiczne.

Oprócz ekspozycji na sam patogen, istnieje szereg czynników zwiększających ryzyko zachorowania. Należą do nich m.in: nadmierne zagęszczenie zwierząt, spadek odporności wywołany stresem, niekorzystnymi warunkami mikroklimatycznymi, czy inwazją pasożytów wewnętrznych.

Jak już zostało wspomniane, wirus dotyczy głównie szczeniąt i to tych nieszczepionych. Podstawowa profilaktyka w postaci trzykrotnego szczepienia w kierunku chorób zakaźnych, w tym przede wszystkim przeciwko parwowirozie, wytwarza odporność umożliwiającą pełną ochronę zwierzęcia przed infekcją. Podkreśla to również istotę poruszanego powszechnie tzw. „okresu kwarantanny”. Czas, w którym szczenię nie powinno mieć kontaktu z innymi nieznanymi czworonogami powinien, w miarę możliwości, objąć cały okres okołoszczepienny. Zmniejszy to do minimum ryzyko zarażenia. Trzeba jednak pamiętać, że możliwość zarażenia to nie tylko kontakt z innym psem. Droga do zarażenia to niestety również psie odchody przyniesione do domu na naszych podeszwach.

Choroba przebiega ciężko, a im młodsze zwierzę i słabsza odporność, tym rokowanie niestety jest gorsze. Warto jednak zaznaczyć, że odpowiednio immunizowane matki są w stanie przekazać szczeniętom z mlekiem przeciwciała, zapewniając im tym samym ochronę w ciągu pierwszych sześciu tygodni życia. W związku z tym, najbardziej podatne na zakażenia są szczenięta powyżej 6 tygodnia życia i dlatego jest dla nich tak ważne odbycie pełnego programu szczepień.

Objawy parwowirozy

Podstawowymi objawami zauważalnymi podczas parwowirozy to przede wszystkim bardzo silna osowiałość, brak apetytu, intensywne wymioty oraz silna biegunka, która często w związku z destrukcyjnym dla nabłonka jelitowego działaniem wirusa, może zawierać dużą ilość krwi, a w skrajnych przypadkach przypominać krwistą posokę. W związku z dużą ilością traconej wody i elektrolitów, bardzo szybko dochodzi do odwodnienia. Groźnym powikłaniem przewlekłej biegunki może być wgłobienie jelita, a co za tym idzie niedrożność. Temperatura w przebiegu parwowirozy osiąga skrajne wyniki. W początkowym okresie wiremii dochodzi do silnego jej podwyższenia tak, aby wskutek silnego wyniszczenia doszło do wyraźnej hipotermii. Poza objawami charakterystycznymi dla przewodu pokarmowego nierzadko mamy do czynienia z dusznością oraz zachłystowym zapaleniem płuc. U niektórych szczeniąt, najczęściej na skutek zakażenia pionowego od nieszczepionej matki, dochodzi do zapalenia mięśnia sercowego.

Warto zaznaczyć również, że siewstwo wirusa z kałem pojawia się bardzo szybko, bo już trzeciego dnia od zarażenia i może utrzymywać się nawet do miesiąca. Dlatego wirus ten bardzo powszechnie występuje w środowisku. Rozpoznanie choroby nie przynosi zbyt wiele trudności, gdyż poza klasycznie występującymi objawami i charakterystycznym wiekiem zwierzęcia, na rynku dostępne są komercyjne testy, które na podstawie wyniku wymazu z odbytu lub próbki kału są w stanie wykryć antygen wirusa i potwierdzić lub wykluczyć chorobę.

Jak leczyć parwowirozę?

Leczenie parwowirozy jest intensywne. Absolutną podstawą skutecznego leczenia jest płynoterapia uzupełniająca niedobory i regulująca zaburzenia wodno-elektrolitowe, które powstały na skutek silnych wymiotów i biegunek. Pacjent wymaga hospitalizacji i ciągłego wlewu kroplówkowego dostosowanego do strat i zapotrzebowań. Monitoring jonów jest również bardzo istotny. W związku z silnym spadkiem odporności następującym na skutek uszkodzenia węzłów chłonnych, grasicy oraz szpiku kostnego, a co za tym idzie sporym ryzykiem wtórnych infekcji, bezwzględnie stosuje się antybiotyki o szerokim spektrum działania. Aby nie doprowadzać do dalej pogłębiającego się odwodnienia i wyniszczenia zwierzęcia wprowadza się objawowe podanie leków przeciwbiegunkowych i przeciwwymiotnych. Niezwykle istotną rolę w leczeniu parwowirozy odgrywa dogrzewanie oraz dokarmianie zwierzęcia. Jest to ważne nie tylko podczas hospitalizacji w klinice, ale także w domu pod okiem właścicieli. Umożliwia to zarówno utrzymanie odpowiedniej temperatury wewnętrznej ciała, jak i dostarcza zwierzęciu siły i energii.

W leczeniu przyczynowym możliwe jest zastosowanie surowicy odpornościowej od ozdrowieńca, zawierającej przeciwciała skutecznie walczące z wirusem parwowirozy.

Wczesne rozpoznanie, diagnostyka oraz szybkie podjęcie leczenia wyraźnie poprawiają rokowanie dla chorych szczeniąt. Pamiętajmy, że każda nieleczona parwowiroza zawsze będzie miała przebieg śmiertelny. Świadomość właścicieli co do przebiegu choroby, a przede wszystkim możliwości jej zapobiegania jest w tym przypadku podstawą.